در صورتی که نیاز به جمع آوری داده از نقاط مختلف یک محیط داشته باشیم نیاز خواهیم داشت تا یک شبکه ارتباطی مابین این نقاط و بخش مرکزی ایجاد کنیم. این ارتباط میتواند به صورت سیمی با استفاده از پروتکلهایی نظیر RS485 یا CAN و یا به صورت بیسیم پیاده سازی شود. هر کدام از این روشها مزایا و معایب خود را دارند ولی در اکثر موارد الزامات و محدودیت های فیزیکی ما را به انتخاب یکی از این روش ها مجاب میکند. در این پروژه هدف پیاده سازی این ارتباط از نوع بیسیم میباشد. در پروژه های بیسیم که تنها شامل یک جفت فرستنده و گیرنده میباشند نحوه ارتباط دهی مابین دو طرف ساختار ساده ای دارد و در هر لحظه یکی از طرفین در حالت فرستنده و دیگری در حالت گیرنده قرار میگرد و بسته به نیاز با اطلاع قبلی وضعیت خود را بین دو حالت فرستنده یا گیرنده تغییر میدهند. ولی با افزایش تعداد نقاط ارتباطی مسائل دیگری نظیر تداخل، اولویت و زمان بندی و … مطرح میشوند که قبلا مهم نبودند. بروز این مسائل سبب شکل گیری شبکه های بیسیم چند نقطه ای میشود که در آن این مشکلات به نحو موثری مدیریت و کنترل میشوند.
ساختار کلی به این شکل است که تعدادی سنسور مختلف به صورت پراکنده در یک فضای معین قرار گرفته اند و با کنترل بخش مرکزی به رصد تغییرات پارامترهای مختلف محیطی میپردازند و هر موقع که نیاز باشد اطلاعات جمع آوری شده را به بخش مرکزی منتقل میکنند. همان طور که مشخص است ارتباط بین بخش مرکزی و سنسورها به صورت دو طرفه میباشد ولی مدیریت کانال ارتباطی در دست بخش مرکزی میباشد و تمامی عملیات تبادل داده با مدیریت بخش مرکزی انجام میشود. در شکل پیشرفته تر این سنسورها میتوانند با مدیریت بخش مرکزی با سنسورهای دیگر نیز ارتباط مستقیم برقرار کنند.
ویژگی های اصلی:
پروژه های مرتبط
